Rozdział 13.

11.03.2013r., Wolverhampton, rodzinny dom dziewczyn, Blake:
 - Więc, ostatecznie zdecydowałam się na antropologie fizyczną.
- Na pewno? Nic chcę tam dzwonić co tydzień. - mówiłam malując paznokcie oglądając telewizje w pokoju Leighton, wszyscy razem siedzimy. W końcu chłopcy zaraz wyjeżdżają.
11 kubków kakao z piankami.
11 tyłków na łóżku mojej siostry, która znowu schudła. 
- Tak na sto procent, uważaj zaraz to rozlejesz. - powiedziała moja siostra, kładąc pod lakier kawałek chusteczki. Jej pokój wydawał się być mały, lecz był jednym z największych pokoi w naszym domu. Kremowy z różnymi dodatkami, albo jak to mówi Kelly wymysłami. Osobiście uważam, że jej pokój jest jednym z ładniejszych pokoi jakie widziałam. Na półkach książki i na ścianach zdjęcia. W jednej części ściany były kremowe a w drugiej moja siostra miała czerwoną tapetę we wzorki. Największym plusem tego pokoju było to, że miała dwa łóżka. Moje rozmyślenia przerwał głos Louisa i Liama.
- Słuchajcie. - zaczęli razem.
- Mamy pewien pomysł.. - powiedział niepewnie Liam.
- Pomyśleliśmy, żeby każdy z chłopów dał na wspólne konto 40 tysięcy, które niedługo założymy. - oznajmił Lou.
- Po co? - wymsknęło mi się.
- No bo każdy kiedyś będzie miał dzieci, to zbudujemy super ekstra dom. Każdy po kolei w nim zamieszka, a później przeprowadzi się do własnego.
- To dobry pomysł. - powiedziałam.
- Ale dlaczego się w to ingerujesz? - zapytała się moja siostra, nie wyjmując nosa z książki.
- A dlaczego nie? - odpowiedziała mi głucha cisza. Fajnie - pomyślałam.
- Pomysł wydaje się być całkiem fajny. Ale my wracamy w trasę, teraz. Zaraz. Zbierajmy się już. - powiedział, o dziwo Zayn.
- To świetny pomysł. - pochwalił go Liam.
Godzinę później zostałyśmy same w pokoju Leighton z dziewczynami. Chłopcy wrócili w trasę.
- Co robimy? - zapytałam się.
- Nie wiem, ale jestem zmęczona.- powiedziała Dan, łapiąc się za brzuszek.
- Dziewczyny..CHYBA SIĘ ZACZĘŁO! - krzyknęła Eleanor.
- Co się zaczęło?! Ty rodzisz?
- LEIGHTON ZACZĘŁO SIĘ PRAWDA?
- Tak. Danielle idź na dół. Będziesz prowadziła auto, masz kluczę.
- DLACZEGO TY JESTEŚ TAKA SPOKOJNA?!
- Byłam kiedyś na szkoleniu. Teraz weźmy ją na ręce i chodźmy.
- Sorry, ale ja się wypisuje, mam randkę z Chrisem. - zapiszczała Kelly.
- No to same! Na trzy, czte-ry! - powiedziałam.

*

- Jestem już! Byłem najszybciej jak mogłem. Kiedy się zaczęło? - przyszły tata wpadł jak piorun na porodówkę.

- Jakieś trzy godziny temu Lou. - odpowiedziała Perrie.

- Gdzie Leighton? - zapytał się Josh.

- Wpuścili ją na sale porodową. Będzie pomagała przy odbieraniu porodu. - mruknęłam.

- Ale ona nie ma kwalifikacji! - krzyknął Louis.

- Ma, w samochodzie powiedział mi, że chce studiować dwa kierunki. Ginekologie i antropologię fizyczną.

- No to co z tego! - powiedział chłopak. Po chwili z sali wyszła Leighton i rzuciła się Louisowi w ramiona. 

- Twoja córka to najpiękniejsze dziecko jakie widziałam. Chcesz ją zobaczyć? - mówiła podekscytowana.

- Dziękuję i TAK!  - powiedział chłopak a moja siostra się zaśmiała.

- Załóż to i chodź..

11.03.2013r., Wolverhampton, szpital, perspektywa Leighton:


 Cicho weszliśmy na sale, gdzie położna właśnie ubierała małą Anastasię.
-Przepraszam, ale czy jej tata mógłby dokończyć?
- Jasne Leighton, ale przypilnuj go. - powiedziała moje mentorka Ginewra.
- Oczywiście, chodź tatusiu.
- A gdzie Eleanor?
- Ubierzemy małą i pójdziemy do niej.
 Louis jak zaczarowany podszedł do małej po czym, z moją małą pomocą przebrał ją. Pół godziny później korytarzem, kierowaliśmy się do pokoju Ele.
- Kochanie! Jak się czujesz?  Wszystko dobrze? - zasypywał pytaniami nową mamę - Louis.
- Jak mam się czuć, skarbie? Przed chwilą rodziłam? - zaśmiała się dziewczyna.
- Przepraszam, ale ktoś czeka. - oznajmiłam.
- O matko! Anastasia! Malutka, jakaś ty piękna. Masz oczy tatusia. - mówiła dziewczyna, trzymając dziecko na rękach. Postanowiłam wyjść z sali i iść do reszty. Cichutko zamknęłam drzwi. Po drodze minęłam się z Ginewrą. W końcu wyszłam na główny korytarz ginekologi, na którym siedział cały zespół razem z dziewczynami i włącznie z chłopcami, którzy w nim grają na instrumentach.
- Dziewczynka? - zapytał się Harry.
- Harry niedawno weszłam tu i powiedziałam Louisowi, że ma piękną córkę.
- A jak się nazywa?
- Oj Styles, Styles. Nie będziesz dobrym ojcem. - powiedziała moja siostra i poklepała chłopaka po ramieniu.
 - Nazywa się Anastasia. Chodźcie do Ele! - zawołał nas Louis, który najwyraźniej bacznie się przyglądał tej sytuacji. Wszyscy weszliśmy do sali numer 216.
- Leighton, dziękuję ci. - powiedziała 'nowa' mama, gdy weszliśmy wszyscy do sali.
- Razem z Ele, pomyśleliśmy, że damy Stacy na drugie imię Leighton.
- Stacy? - zapytała Blake.
- Lou wymyślił takie jakby skrócenie. - powiedziała, widocznie zażenowana, Eleanor.
- O matko! Strasznie mi miło i cieszę się. - mówiłam podekscytowana.
- I czy ty i Harry zostalibyście chrzestnymi naszych dzieci?
- Jejku, nie spodziewałam się tego, ale tak!
- Ja również nie widzę nic przeciwko. - powiedział Harry, a ja dostałam wiadomość od Ginny.
- Przepraszam, ale ja muszę z kimś porozmawiać. - wszyscy spojrzeli się na Josh'a, ale ja ku ich zaskoczeniu wyszłam. Skierowałam się do korytarza przy wejściu.
- Cześć, jestem Leighton.
- Cześć, Amanda. Ginewra mi już mówiła.
- Więc jakby to miało wyglądać? - zapytałam się i usiadłam na krześle obok.
- Wyjechałybyśmy na początku czerwca, a wróciły na końcu. W grupie są same dziewczyny. Więc każda by wzięłaby trochę ubrań i byśmy sobie pożyczały. Tak byłoby mniej rzeczy, czyli też mniej do noszenia.
- Tak to dobry pomysł, a ile by nas pojechało?
- Cztery. Ja, ty, taka Julia i Bella.
- A jakieś spotkanie?
- Dopiero w maju, więc jak możesz to daj swój telefon.
- A to będzie wyjazd tylko do Afryki?
- Myślałam jeszcze nad Indiami, ale ostatecznie tylko Afryka.
- Aha, no to ja już lecę. Cześć! - powiedziałam po tym jak podałam Amy swój numer telefonu. Weszłam do małego sklepiku i kupiłam każdemu po batonie, małej grzechotkę i Niallerowi chipsy. Znów szłam korytarzem przy wejściu, ale Amandy już nie było. Skierowałam się do windy, z której po chwili wysiadłam przy drzwiach sali 216. Otworzyłam drzwi. Wszystkie, kanapy lub wolne łóżka były pozajmowane. Rozdałam każdemu po 'prezenciki' i usiadłam w nogach Louisa, któremu Eleanor siedziała na kolanach, na wielkim łóżku szpitalnym. Małej już nie było. Szczęśliwy tatuś oglądał zabawkę z każdej strony, jakby bał się, że jest na nim 493859835 bakterii, które zabiją Anastasie. Widać, że kocha swoje kobiety bardzo mocno. Poczułam wibracje w kieszeni. Wyjęłam telefon, na którym widniał sms od jakiegoś nieznanego numeru: 'Cześć, to ja Amanda. Zapisz sobie mój numer. xx'. Nie odpisując na sms, zapisałam sobie dziewczynę w telefonie. Mój chłopak podszedł do mnie. Nie rozmawiałam z nim od momentu, w którym pojawił się w moim domu.
- Lei, porozmawiajmy.
- Dobrze, tylko może chodź na korytarz. - podpowiedziałam i trzymając chłopaka za rękę wyszłam z pokoju.
- Dlaczego się do mnie nie odzywasz?
- Josh..Nie wiem co się stało dalej. Ufam ci, ale zawsze możesz mnie okłamać.
- Ale naprawdę nic się nie stało.
- Mogę ci przebaczyć, ale wiedz, że będę teraz chłodniejsza. Wydawało mi się, że kocham cię z dnia na dzień coraz mocniej, a teraz..
- Teraz tak nie jest..- dokończył.
- Dokładnie, więc wybaczam ci, ale jeszcze długo będę cię męczyła tym tematem.
- A jeśli powiem ci, że prawdopodobnie gdyby nie Liam, doszłoby do stosunku?
- Przemyślę to. - powiedziałam i weszłam do sali 216.
- I tak to właśnie było! - zawołał Liam, a wszyscy ryknęli śmiechem.
- Li, dzięki za Josh'a i Kelly.
- Nie wiem co mam powiedzieć, stawiasz mnie w trudnej sytuacji. - zaśmiał się.
- Nie mówi nic, ale to jakby uratowało nasz związek.
- Ale jesteście razem? - zapytała się Blake, gdy usiadłam obok niej.
- No właśnie nie wiem..
- Skoro go kochasz..
- Zastanawiam się nad tym.. - oznajmiłam smutno.
- Wszystko się ułoży. - pocieszyła mnie.
- Dzięki, ale właśnie nie wiem, on jedzie w trasę.
- Leighton pozwól na słówko. - powiedziała Ginny, zaglądając do sali.
- Tak? - zapytałam się i wyszłam na korytarz.
- Więc, pani Tomilson może wyjść już jutro, ale mała dopiero pojutrze. Powiesz im?
- Dobrze rozumiem, przekaże im.
 Znów wróciłam do sali. Wszyscy siedzieli w niezmiennych pozycjach.
- Eleanor, możesz wyjść jutro rano, ale mała dopiero pojutrze. - oznajmiłam siadając.
- A coś się stało? - zapytał się Zayn.
- Nie, po prostu podstawowe badania. I mam taki plan, żebyście pojechali do domu, jutro z rana. Ja zostanę z małą. Ty się ubierzesz, zainstalujecie fotelik w samochodzie i co tam chcecie jeszcze zrobić, po czym przyjedziecie. Będę miała cały dzień praktyki w tym szpitalu, mogę cały czas być przy małej. Ten szpital jest bardzo blisko mojego domu.
- No nie wiem, bo chłopcy zaraz wyjeżdżają, a mnie nie ma kto przywieźć.
- Myślę, że ja będę miała czas. - powiedziała Perrie.
- Naprawdę?
- Tak, mam tylko sesje i dwa wywiady, ale myślę, że do drugiej się wyrobimy, nie? - zaśmiała się Pezz.
- Tak. Obiecuję, że zajmie mi to tylko chwilkę.
- Dzień dobry! Gdzie ten mały bachor? - do sali nagle wparowała Kelly.
- Cześć. Dziecko, Anastasia śpi. - odpowiedziałam.
- Ale masz fartuszek siostra. Josh! Kochanie. - powiedziała i szykowała się do tego, żeby usiąść chłopakowi na kolanach.
- Ej mała, zejdź.
- A co? Bo twoja cipeczka będzie zazdrosna? Nie dziwię się mam lepsze warunki od niej.
Coś we mnie pękło. 
W oczach pojawiły się łzy.
Muszę być twarda.
Dam radę wieże w siebie. 
- Dobra, ju się nie popisuj. - zawołała Bla.
- Ja?! Ja się nie popisuje, żeby coś zdobyć. Nigdy. Ja zdobywam to i bez tego. - zaśmiała się, a jej głos odbijał się echem w moje głowie.
Wyszłam. Coś we mnie pękło.
Po chwili znajdowałam się w toalecie. Zamachnęłam się i uderzyłam ręką w lustro. Spojrzałam na swoją dłoń. Po woli zaczęłam wyjmować z niej kawałki szkła. Wyszłam z toalety, chowając dłoń. Weszłam do pokoju lekarskiego i obandażowałam rękę. Z miotłą wróciłam się do toalety. Posprzątałam w niej. Wróciłam do pokoju lekarzy. Zdjęłam swój fartuch po czym ubrałam się w kurtkę. Wsiadłam do samochodu i ruszyłam w stronę domu. Gdy byłam na miejscu postanowiłam napisać sms-a siostrze, żeby się nie martwiła. 'Jestem w domu. Przeproś wszystkich, a szczególnie Eleanor. <3'. 
Chyba muszę się przyzwyczaić do takich dni..
-----------
Rozdział jest, nawet mi się podoba. 
Anastasia, jest naszym nowym bohaterem. (:
6 komentarzy=next!